تو وقتی

تو وقتی میشکفی رو من
جهان قد یه لبخنده
به وقت ابری رویا
چشاشو رو تو میبنده 

تو وقتی میرسی تا من
شبم از نور پر میشه
جهانم زیر و رو و دل
از این رویی به اون میشه 

تو وقتی شکل غم داری
خیالم رنگ شب داره
یه دنیا ابر بارونی
تو دنیای تو می باره 

تو وقتی با منی دنیا
نه قلبم میتپه تو من
یه ذره دل خوشی من
میشه دنیا عزیز من 

نشی یک لحظه دور از من
که دل خو میکنه با غم
تو وقتی که بری از من
دلم یخ میزنه کم کم 

به قلم خودم تقدیم به تمام نا تمام من

این هوای مه گرفته

این هوای مه گرفته

زرد و قامتی خمیده

یک درخت هم سنگ پاییز

برگ هایش هم تکیده 

این هوای مه گرفته

تک درختی پیر و خسته

از  شمار روزهایش

ریشه اش در غم نشسته 

ان هوای مه گرفته

ان درخت دل شکسته

با همه نا مردمی ها

چشم یاری را نبسته 

ان هوای مه گرفته

ان درخت رنج دیده

با تمامِ غم دوران

اشک چشمش کس ندیده 

به قلم خودم تقدیم به تمام نا تمام من

سیاه سی

حلول ماه محرم ماه جاودانگی الهی ماه ایستادگی ماه ایثار ماه غم ماه ماتم ماه اشک ماه خون را به تمامی هموطنان و مسلمین گرام جهان تسلیط عرض میکنم 

نمیدونی

برای من که خاموشم

شبیه نور می مونی

صدات دیگه نداره جون

ولی پرشور می خوونی

نداری صورتی خندون

ولی مغرور می خوونی

منم اون عاشق حیرون

نمیدونی نمیدونی

به قلم خودم 

به 

تمام نا تمام من

کمی

این دل ما را با نگاهی ملتهب کن

خاکسترم را با نگاهی شعله ور کن 

با یک نگاهت خون به پا کن

خنجر چشمت را تو از قلبم جدا کن 

کمی با من مدارا کن

کمی حیلت رها کن

کمی سبزی بر انداز

کمی سرخی به پا کن 

کمی هم خیره سر شو

کمی هم در به در شو

کمی هم باش با ما

کمی هم با ثمر شو 

به قلم خودم تقدیم به تمام نا تمام من