سال نو مبارک

تازه شو تازه مثل همین ترانه 

فکر جنگل باش اگه باغ تو سوخته 

فکر شاعر گرسنه باش همون که 

حتی یک غزل به شیطون نفروخته 

فکر نو کردن شب باش و سپیده 

فکر دستی باش که دنبال کلیده 

فکر من باش که هنوز مثل قدیم ام 

با همون نجابت و همون سخاوت 

با همون دل دل نبضی که همیشه 

برای تو میزنه تا بی نهایت 

اگه سقفمون شکسته 

می تونیم از نو بسازیم 

می تونیم به هم صدایی 

به یکی شدن بنازیم 

ای بنازم عاشق هارو 

که هنوز طلایه دان 

که هنوز حافظ شعرن 

همه از جنس بهارن 

نگو قحط نوره اینجا 

عاشقامون خود نورن 

برای دلتنگی ی تو 

همه شون سنگ صبورن 

گریه رو به خنده بفروش 

که خراب خنده هاتم 

باز بخوون مثل قدیم ها  

که هوادار صداتم 

روز نو ارزونی ی تو 

رخت و بخت و تخت تازه 

دست تو هنوز می تونه  

روزگاری نو بسازه 

به قلم شهیار قنبری 

با ارزوی سالی سرشار از خوشبختی 

به گوشت میرسد روزی

به گوشت میرسد روزی

و میبینی که تنهایی

و نامم را تو میخوانی

و میدانم که رسوایی

و از تو کس نمیپرسد

چرا دیگر نه شیدایی

به گوشت میرسد روزی

که من دیگر بسی دورم

و از من نیست پیغامی

 نه تقدیرست مجبورم 

به قلم خودم 

تقدیم به تمام نا تمام من

دلتنگی

من هم اندازه یک ماهی در تنگ بلور

من هم اندازه یک شب گریه

من هم اندازه چشمان پر از اشک خزان

من به اندازه یک دلتنگی

من هم اندازه یک حس غریب

من به اندازه یک دلتنگی دلتنگم

من به اندازه شوق یک نگاه

که هم اندازه یک فاصله ارزش دارد

من به اندازه ان شرم نگاه

که تو را میکند از قافله دور

که تو را میخواند

من به اندازه زیبایی تو دلتنگم

به قلم خودم 

تقدیم به تمام نا تمام من

میترسم

من از این تاریکی میترسم

من از این کم نوری میترسم

من از این  بی ثمری

من از این در به دری میترسم

من از این سکوت سرد

من از این دلگیری میترسم

من از این خواب عمیق

من از این کابوس وحشت دارم

من از این سرخی خاک

من از این تردی پولاد تنم

من از این هم همه از این کولاک

من از این بریدگی های عمیق

من به اندازه یک دلتنگی میترسم

من هم اندازه یک خواب عمیق

من به اندازه یک بی خوابی

من هم اندازه یک شیون تلخ

من به اندازه یک فنجان اب

که در اعماق وجود ادمی خشکیده لب می سوزد

میترسم

 

به قلم خودم

از من به ان کس که نیست 

تمام نا تمام من