این هوای مه گرفته
زرد و قامتی خمیده
یک درخت هم سنگ پاییز
برگ هایش هم تکیده
این هوای مه گرفته
تک درختی پیر و خسته
از شمار روزهایش
ریشه اش در غم نشسته
ان هوای مه گرفته
ان درخت دل شکسته
با همه نا مردمی ها
چشم یاری را نبسته
ان هوای مه گرفته
ان درخت رنج دیده
با تمامِ غم دوران
اشک چشمش کس ندیده
به قلم خودم تقدیم به تمام نا تمام من