وای چه ناگواراست این

نام عزیز تو فریاد باغ بود 

یاد تو در کسوف تنها چراغ بود 

اسمت باعث امیدم بود و اما 

دلمرده ام کردی 

من مثل یک درخت گلپوش میشوم در بطن هر بهار 

تا یک درخت سبز از تو به یادگار باشد در این دیار 

به یادت خواهم بود و در اوج دلتنگیهام با من خواهی بود 

از من دوری 

ازت بی خبرم 

وای چه ناگواراست این  

دل به کسی نمیبندم شاید روزی بگی دوستم داشتی 

اما 

روز به روز دوری و بی خبری 

نگو عاشق نیستم 

چون نفهمیدی چی کشیدم  

. 

. 

. 

. 

. 

........